Soepel ging het niet, maar we zijn klaar voor onze tweede nacht in Botswana!

Howard en Dilo vertrokken al met vertraging uit Hartbeespoort donderdag ochtend en eenmaal bij de grens met Botswana bleken er allerlei problemen met de papieren van Howard te zijn. We hebben met iedereen gepraat, gepraat, gepraat en uiteindelijk helaas toch de handdoek in de ring gegooid. Hessel stond inmiddels ook al een tijd op de luchthaven van Gaborone, Botswana, dus Dilo ging hem ophalen en Howard moest helaas terug Zuid Afrika in om zijn papierwerk beter te regelen. We weten nog niet precies hoe, waar of wanneer, maar we komen elkaar ergens in Afrika weer tegen!

Om het drukke spitsuur te vermijden, besloten we dat Hessel na een vlucht van achttien uur maar zelf met een taxi naar de accommodatie zou gaan en Dilo daar zou zien. Ondertussen maakte Dilo zich toch een beetje zorgen over de controles bij het binnenkomen van Botswana. Ze kunnen namelijk nogal moeilijk doen over details van de autopapieren en zeker ook van de honden. Bij het check point werd echter slechts vlugtig naar de autopapieren gekeken en JayJay en Mocha lagen zo plat gestrekt tussen de tassen op de achterbank te slapen, dat de ambenaren ze niet eens zagen en we heel soepel door mochten rijden! Een van de dingen die we in Afrika geleerd hebben, is om niks te zeggen als er niks gevraagd wordt…

De rit van de grens naar de accommodatie, waar Hessel inmiddels veilig ingecheckt was, ging lastig omdat de GPS in de war raakte, maar uiteindelijk net voor 20:00 waren we na bijna zes maanden weer samen. Natuurlijk waren we ontzettend gelukkig, maar eerlijk gezegd waren we ook te moe om er echt een feestje van te maken. We waren blij met de keuze om de eerste nacht in een comfortabel huisje te verblijven in plaats van te kamperen en besloten alvast om er een nacht aan te plakken. Even relaxt samen zijn voor de verdere avonturen beginnen! Bovendien hadden de honden er ook een zware dag op zitten met al dat wachten in de hitte en ze voelden zeker onze stress ook aan, dus ze wilden onderweg nergens eten, drinken of plassen. Eenmaal bij het huisje lesten ze gelukkig wel hun dorst, maar vervolgens plastte Mocha nog steeds niet. We moesten echt gaan slapen en besloten om de rotzooi van een nachtelijk ongelukje de volgende ochtend wel op te ruimen, maar tot onze grote verbazing wist Mocha het precies en kwam ze om 4:30 ’s nachts piepend Dilo z’n hand likken. In de nacht naar buiten is geen hobby, maar ach, en Mocha moest inderdaad vreselijk plassen. Gelukkig maar!