Met Hessel in Nederland deze week, bracht Dilo de feestdagen door met de werknemers op de lodge. Er zijn deze tijd van het jaar nooit zo veel gasten (anders dan we gewend waren in Zuid Afrika), dus een half team was voldoende. Natuurlijk baalden deze mensen dat ze met Kerst moesten werken, dus wilde Dilo voor de gezelligheid iets extra doen. Bij de buurt supermarkt verkopen ze taarten en de enige die niet half ingezakt en met uitgelopen slagroom in de vitrine stond, was een knalroze, dus die werd het. De werknemers waren er een heel stuk blijer mee dan Dilo, wat een zoete troep! Maar goed, het was wel leuk om met z’n allen eens aan een grote tafel te zitten en samen wat te eten.

Dilo met de roze taart

Het einde van het jaar betekent ook altijd wat administratie werk. Zijn alle betalingen gedaan? Hoe zit het eigenlijk met de contracten van iedereen? Het is namelijk het makkelijkst om die zoveel mogelijk synchroon te laten lopen en dan is per 1 januari een goed moment. Er waren de afgelopen tijd nogal wat nieuwe mensen aangenomen en die hadden inmiddels hun proeftijd overleefd. Als je een vast contract krijgt, moet je ook toegevoegd worden aan de officiële loonlijst, zodat je elke maand automatisch betaald kunt worden. Daarvoor moet je dan ook een bankrekening hebben en dat heeft niet iedereen hier standaard. Zodra je naar de bank gaat om een rekening te openen, willen ze echter je contract zien om zeker te weten dat er ook maandelijks geld op de rekening binnenkomt. En daarmee is het bureaucratische cirkeltje weer mooi rond.

We maakten contracten met eerdere data, zodat men bij de bank zo snel mogelijk een rekening kon openen. En het zou eens makkelijk gaan! Een van de nieuwe tuinmannen had geen ID kaart meer, dus hij moest eerst naar de politie om aangifte te doen van verlies. Vervolgens zagen we hem twee dagen niet meer, want er stond blijkbaar een lange rij. Op de derde dag kwam hij terug met een formulier wat nog ondertekend moest worden door de werkgever. Voor wie het nog niet wist, ondertekenen in Afrika houdt in dat je niet alleen op de daarvoor bestemde stippellijn je krabbeltje neerzet, maar ook nog op minstens vier andere plekken verspreid over het formulier. Hier moeten dan nog wat officiële stempels op gedrukt worden en bij ongeveer de helft daarvan schrijf je dan de datum met nog weer een handtekening erbij. Aandelen kopen in inkt is hier misschien nog wel de beste manier om geld te verdienen.

Een van de dingen op het formulier waar een handtekening, stempel, datum en weer een handtekening bij moesten, was de locatie waar de ID kaart verloren was. Hardop lachen kan eigenlijk niet, maar dat was moeilijk aangezien hij het volgende had opgeschreven:

Place where you lost your ID card: ‘’I lost it where I left it.’’

Tja. Het mooiste is nog dat het ook als acceptable locatie wordt aanvaard!

Met dit formulier, wat inmiddels al dagen niet heel netjes opgevouwen in zijn vieze broekzak zat, ging onze vriend naar het lokale gemeentehuis om dan nu uiteindelijk zijn nieuwe ID kaart aan te vragen. Deze kon pas na een week opgehaald worden, maar hij kreeg wel alvast een tijdelijk document mee. Hierop stond maar liefst vijf keer zijn naam vermeld, in vier verschillende spellingen. Toen hem werd gevraagd welke nou de correcte schrijfwijze was, wees hij de variant aan die het minste op zijn naam in onze administratie leek. Je kunt hier om lachen, maar het gebrek aan fatsoenlijke educatie is voor veel Afrikanen een enorm probleem. In dit geval was het niet alleen de nieuwe tuinman die het alfabet niet beheerst, maar ook de ambtenaren die hem dit document hadden gegeven. Of moeten wij, Westerlingen, ons gewoon niet zo druk maken om wat spelfoutjes…? In een Derde Wereldland heeft men wel andere prioriteiten dan C of K, V of F en in Malawi; R of L.

De beroemde Tourism Friendly smiley heeft het in 2019 tot aan Lake Malawi gehaald!

De echte ID kaart kwam verbazend snel binnen en de tuinman vertrok meteen heel enthousiast naar de bank. Daar stond uiteraard weer een enorme rij en aan het einde van de middag kwam hij teleurgesteld terug. Het was nog steeds niet gelukt, want er was hem verteld dat de bankrekeningen op waren. Op? Ja, finished, ze hadden er niet genoeg meer, dus moest hij de volgende dag maar terug komen. Dit was hem natuurlijk verteld door een nare bankmedewerker die simpelweg geen zin meer had in papierwerk de rest van de dag, maar het ergste is nog dat hij geloofde dat dit echt mogelijk was en de volgende dag -ditmaal heel vroeg- weer in de rij moest gaan staan.

Uiteindelijk komt het dan toch altijd weer goed en leven de tuinman en zijn bankrekening nog lang en gelukkig. Hopelijk!