Dinsdagochtend moesten we helaas alweer vroeg Kasane verlaten, omdat we de oversteek naar Zambia gingen maken en die grensovergang is nogal berucht. Onderweg naar de ferry (want de brug is nog steeds nèt niet af) om Botswana letterlijk achter ons te laten, verliep alles soepel en we stonden al om 07:00 aan wal in Zambia. En daar begon de ellende… Onze paspoorten werden snel gestempeld, maar er ontstond verwarring over de autopapieren. Vanwege de chaos met verschillende kantoortjes, tientallen grote vrachtwagens en honderden mensen hadden we toch maar de hulp -uiteraard tegen betaling- ingeroepen van een agent. Niet de politiesoort, maar een bemiddelaar. Zo’n mannetje dat er precies de weg weet en iedereen kent. Het bleek uiteindelijk wel mee te vallen en bestuurder Hessel moest ‘’slechts’’ veertien formulieren invullen met alle (ja alle!) gegevens.

Bij de grensovergang Botswana in vorige week had niemand de honden zelfs maar gezien, maar nu dat we hier langer hadden stilgestaan, ging dat niet weer lukken. Onze agent had de papieren van de honden bekeken en zei dat het allemaal in orde leek, maar wilde toch nog even gauw bij zijn supervisor checken, want zo vaak maakte hij dit niet mee. En zoals ze dat hier heel goed kunnen, kwam die zuchtend en fronsend terug met de mededeling dat we een import permit misten. We legden wederom uit dat we niks gingen importeren en dat we alle papieren en health checks hadden, zoals de Zambia ambassade in Pretoria verteld had. Oh, maar een transit permit is hetzelfde als een import permit dus die moesten we toch echt hebben. Inmiddels begonnen wij te zuchten en te fronsen, want dit ging natuurlijk een hele tijd duren.

Iedereen bleef op en neer lopen en dezelfde vragen stellen en er werd zelfs een zogenaamde dierenarts uit het dorp gehaald. Deze bijzonder geklede en nog bijzonderder ruikende dame durfde eigenlijk niet eens door het autoraampje naar de honden te kijken en verdween na een paar seconden weer, dus wat daar het nut van was?
Uren later kwamen we er pas achter wat ze nou precies aan het proberen waren, namelijk het verzamelen van alle papieren om ons invoerrechten op de honden te laten betalen. En dat was dus echt helemaal niet nodig! Het waren van die types die vooral zichzelf graag horen praten om belangrijk te doen, zonder ook maar iets zinnigs uit te brengen. Met de auto waren we inderdaad goed geholpen, maar dit was nutteloze tijdsverspilling en zelfs oplichterij. Dilo’s naam was notabene fout ingevuld als MRDILOVANFOMAMENEE. We weigerden meer te betalen en na wat geschreeuw en loze dreigementen, konden we rond 18:00 eindelijk in de schaduw bij onze accommodatie gaan zitten. Ruim 12 uur nadat we van de vorige camping vertrokken waren. We besloten dat we alle vier wel even wat meer comfort verdienden en hadden een simpel huisje midden in Livingstone geboekt. Er zat een grote omheinde tuin bij, dus de honden konden lekker los en we zijn hier maar een dag langer gebleven, omdat we de hele dinsdag verloren waren.

De Victoria Watervallen zijn vanaf Zambia nogal droog in de winter

Livingstone is het stadje aan de Zambia kant van de wereldberoemde Victoria Watervallen, lokaal Mosi oa Tunya genoemd. Deze plek die vooral op toerisme draait, is vernoemd naar Dr. David Livingstone, die in de 19^e eeuw veel plekken in Afrika in kaart heeft gebracht. We waren hier in maart 2015 ook al geweest om de Vic Falls in volle glorie te aanschouwen en waren nu wel benieuwd hoe ze er in het droge seizoen uit zouden zien. Een beetje sneu, is daarop het antwoord… Aan de Zimbabwe kant stort de Zambezi River zich nog vol over de steile kliffen, maar dat is vanuit Zambia niet echt goed te zien.

Hessel en Dilo bij de Victoria Watervallen in Zambia

We hebben er alsnog lekker gewandeld en na op adem gekomen te zijn, reden we vanochtend van Livingstone richting Lusaka, de hoofdstad van Zambia. We kwamen onderweg weer door allerlei check points en je vraagt je dan toch even af of die lui aan de grens geen gelijk hadden over de papieren van de honden, maar er was niks aan de hand. Even leek het erop of we alles moesten uitpakken voor een controle, maar de gezellige ronde dame kwam zelf al tot de conclusie dat dat heel veel werk zou zijn en in ruil voor wat kleingeld mochten we gewoon doorrijden.

We verblijven vannacht op The Moorings Campsite net voor Lusake en staan wederom onder een mooie grote boom geparkeerd. Morgenvroeg vertrekken we voor alweer een van de laatste etappes in Zambia!